Moi, moi même et mon autre personnalité.

Mi foto
Yo, yo misma y mi otra personalidad. No, en serio, no me voy a describir, no es lo mío decir lo maravillosa que soy. Pero los demás sí podéis hacerlo!!

jueves, 31 de enero de 2008

Umbrella

Imagino que todo el mundo ya conoce la canción "Umbrella" que lanzó a la super-guapa cantante Rihanna al estrellato. Pues ésta es una versión de un grupo "emo" llamado Vanilla Sky que descubrí gracias a Uxi, que a su vez la descubrió gracias a Brais. El vídeo no tiene desperdicio: es increíblemente absurdo, tonto y... gay. Sí, es emo-gay.
Con esto no estoy diciendo que sea fan de la música "emo", porque en realidad... la odio, no me gusta nada... No me parece... que tenga xeito. En fin. Pero el vídeo y la canción son curiosos, así que aquí van.
Un bico, xente.
Marta


martes, 29 de enero de 2008

Entroido

Achéghase o Entroido!!!

Que ben, é unha das épocas do ano que máis me gusta, aínda que non me disfrace... Pero encántame ir polas rúas e escoitar o barullo, ver á xente disfrazada (sobre todo aos meniños, tan curriños eles, aissss....). E, ademais, a comida!!! Porque en Galicia, Entroido é sinónimo de filloas, orellas, lacón...


Non podería vivir nun sitio no que non se fixeran filloas, a verdade. E quen me diga que son crêpes, leva unha torta! Porque non son crêpes, meus, sonvos FILLOAS, unha das cousas máis ricas que o home puido inventar.


As orellas tamén me gustan, pero... acaban por fartar polo azucre que levan por riba. O que me gusta delas é cando miña nai está facendo a masa, estirándoa para facer os doces; cando era cativa dábame un chisco para que eu fixera algunha trapallada, un monigote, un "pastel" etc. Pasábao tan ben!!!


Agora xa hai tres anos que non me disfrazo, creo que a última vez foi de vaqueira... Tiña un sombreiro de verdade e todo XDD. Pero iso non me impide desfrutar desta festa, que en Galicia tanto se celebra.


Igual falo do Entroido máis polo miúdo outro día, o certo é que me entraron ganas mentres escribía isto... Polo momento, nada máis.


Moitos bicos e sorte a todos aqueles que estean con exames. Vós podedes!!!


Marta


martes, 22 de enero de 2008

Risas sangrientas y viscerales (literalmente)

Ya que por aquí (mi adorada morada en Vigo) la gente (o sea, Pablo y Uxi) están obsesionados con los muñecacos estos, pues hoy el post va dedicado a ellos. Happy Tree Friends, un fenómeno de estos salidos por Internet que hacen que te mueras de la risa viendo cómo los personajillos se mueren de mil y una maneras difentes, a cada cual más sangrienta.

Estos son los adorables animalillos protagonistas:


Personalmente, me encanta el veterano de guerra con síndrome post-traumático, Flippy, al que se le cruzan los cables cada vez que ve u oye algo que le recuerda al combate. Y es entonces cuando empieza a matar indiscriminadamente y sin remordimientos. Al fin y al cabo, es una guerra XDD
La serie, después de su lanzamiento por Internet en 2000, empezó a emitirse en la G4 en 2006 y se convirtió rápidamente en una serie de culto. Los padres de las criaturas son Rhode Montijo, Kenn Navarro y Aubrey Ankrum, de Mondo Mini Shows (productora de la animación). Parece ser que el primer personaje creado es Cuddles, el conejo, y que se le ocurrió a Montijo al dibujar un conejo en un papel con la frase "Resistance is Futile" (Resistirse es inútil) debajo. Más tarde, Navarro y Ankrum se unieron a Montijo para seguir con la creación cuando Mondo les pidió un corto. Así nacieron los Happy Tree Friends.
Hacen una advertencia (bien merecida): No recomendado para niños pequeños ni bebés grandes. No, si no quieres que tus hijos tengan un trauma de por vida. Aunque sean adorables, son tremendamente salvajes (en su inocencia...).
Por cierto, ¿cómo puede comer el topo ciego si siempre lleva el jersey hasta la boca? ¿Y por qué se afeita? ¿Y cómo es posible que todo el mundo le deje hacer cosas peligrosas si saben que es ciego? En fin. Cosas.
Bueno, pues hasta aquí el post de hoy. Dejo colgado un capítulo, aunque en www.youtube.com los encontráis, así como en la web oficial de Happy Tree Friends: http://www.happytreefriends.atomfilms.com/
Un saúdo!!


lunes, 21 de enero de 2008

MANAMANA

¡¡¡¡Buenos días a todos!!!!

Hoy tengo un vídeo que me pasó mi queridísima Adris y que me ha dejado conmocionada... Así que lo dejo por aquí para que la gente lo disfrute y se ría un rato. Ay, la infancia. Qué bonitos recuerdos... XDD



viernes, 18 de enero de 2008

Hola, día extraño

Bien. Hoy ha sido un día interesante. Estoy bastante contenta, la verdad xD . Creo que el examen que hice por la mañana me ha salido bien, la charla sobre James Joyce a la que tuve que asistir para Inglés fue bastante interesante, y la "gran prueba" de sintaxis de Español se hizo en 10 minutos. Sí, bien.
Llegué a casa y comí una taza de cereales, vi la tele y me quedé sobada después de ver Sé lo que hicisteis, y flipar con Dani Mateo y su supervoz grave y su perilla... ays... Dormí. Me desperté a las 8 cuando llegó Uxikiña. Salimos a cenar con Peibol y con Anxo e hicimos tonterías y contamos cosas vergonzosas de nuestra infancia. ¿Qué más se puede pedir? xDDD
Y ahora, a las 0:43, viendo Buenafuente y a un tío de Jackass haciendo el subnormal metiéndose una leche con un monopatín y Uxi diciendo que el tío se pone... ¬¬
En fin, nada importante. Pero son esos días que te dejan buen sabor de boca.
Un bico!!
P.S. Una duda que me surgió hace unas semanas... ¿Alguien sabe qué fue de la madre de Punky Brewster? ¿Y qué pasa con la expresión "Es más feo que pegarle a un padre"?
No sé, si alguien lo sabe... Se aceptan teorías e hipótesis!!

lunes, 14 de enero de 2008

Chaqueta gris con mariquitas rojas

Chaqueta gris con mariquitas rojas. Un Happy Meal y un MacFlurry con KitKat. Y Uxi, sobre todo Uxi. No necesito más para estar contenta. Uxi me hace recordar cosas absurdas y graciosas que hicimos a lo largo de estos años de amistad, como cuando me clavó la cuchara del MacFlurry (la de antes, la grandota) en el paladar.
Esta es una entrada corta, porque el día de hoy no da más de sí. Ni yo. Pero ya estoy contenta, gracias a Uxi. Y al chico alternativichachi que vive cerca de aquí y que volví a ver al mediodía. Qué guapo eres, tío. Ahora ya no se asusta cuando nos quedamos mirando. Ahora sonríe (qué listo xD).

Pues eso.
Bicos, xente.

viernes, 11 de enero de 2008

Segunda entrada

¡Boa tarde, xente!
Una nueva entrada para un nuevo día. No puedo comentar mucho porque el estudio me reclama, esa estúpida asignatura que no sirve para nada pero que tengo que aprobar para tener mi título.

Hoy hace un típico día invernal en Vigo, ya era hora de que llegara el invierno a Galicia, la verdad. Por fin llueve decentemente, es increíble que por aquí tengamos falta de agua. ¡Y así es el cambio climático! Pero nos daremos cuenta de que el mundo está perdido cuando el calentamiento global haya derretido los polos, el nivel del mar haya subido y España sea un desierto. ¡Y no quede agua para los campos de golf!

Bien, momento reivindicativo del día. Gracias.

En fin. Hoy ha sido un buen día, a pesar de la empanada mental de primera hora y la correspondiente bronca de la profe. Pero por lo demás, he aprendido cosas muy interesantes. Como por ejemplo... que en el Sur de Alemania, el día de Navidad no viene Weihnachtsmann (el Papá Noel teutón), sino... ¡el mismísssssimo Niño Jesús! Que baja desde el Cielo a la Tierra para dejarnos regalitos debajo del árbol de Navidad. Pero no lo vemos porque es invisible. Así como lo cuento. Ich flippe aus! Otros mundos, otras culturas.

Y hasta aquí mi post de hoy. Un saludo a los niños que viven en el Sur de Alemania, Austria o Suíza, que creo que por allí es la misma creencia. Yo también fui niña. Y mis peluches hablaban cuando yo salía de mi habitación.

Bicos!

jueves, 10 de enero de 2008

Presentación


¿Y por qué un Blog a estas alturas de la vida? Se preguntarán algunos, incluida yo misma. Pues por muchas razones, ¿sabéis? Por ejemplo, porque es un perfecto experimento sociológico, de gran valor documental; una comunidad virtual donde los seres humanos comparten experiencias de diversa índole y donde reina la armonía y el humanismo. Es decir; porque me apetecía.


¿Y qué tendrá que decir Marta para tener que hacerlo por Internet? Lo cierto es que mucho. Mejor dicho, nada en especial. Esto no es obligatorio y a mí me gusta decir cosas, aunque sean absurdas. Eso hace que la vida sea más divertida, más relajada y más surrealista, que hace falta distraerse y sentirse desatado por un momento.

Así que sois bienvenidos a ésta, mi vitácora virtual. Decid lo que os plazca (siempre que no calumniéis a nadie -y menos a mí, claro-, porque recordad que éste es un espacio donde reina la armonía y el humanismo) y sed felices. Que eso es lo importante. Yo, por mi parte, intentaré hacerlo lo mejor posible para que esto funcione. Aportad vuestro granito de arena, os lo agradeceré.


Saludos,


Marta